Jak to się wszystko zaczęło?

We wrześniu 2021 roku lekarz neuropsycholog powiedział do mnie tak:

Popełniłam mnóstwo błędów w zachowaniu wobec mamy. Nie rozumiałam jej, a w zasadzie nie rozumiałam choroby, która tak bardzo ją zmieniała. Dzisiaj wiem, że mogłam z większym zrozumieniem przechodzić przez różne sytuacje. Brakowało mi jednak wiedzy na temat przebiegu choroby. Czasu nie cofnę i tego, co się zadziało nie zmienię. Mogę natomiast dzielić się swoimi doświadczeniami z ludźmi takimi jak ja; z osobami, które choroba Alzheimera umieszcza w zupełnie nowej sytuacji.

Dlaczego to robię?

Opowiadam swoją historię, dzielę się wiedzą zdobywaną z różnych ogólnoświatowych opracowań, książek oraz konferencji, po to, aby każdy kogo dotknie demencja, kto będzie musiał się z nią zmagać, kto żyje z chorobą Alzheimera, miał lepszy start ode mnie; aby mógł przejść przez poszczególne jej etapy bardziej świadomie oszczędzając sobie wielu niepowodzeń i błędów. Robię to również dla mojej mamy, bo tak mogę wyrazić to jak bardzo ją kocham i ile ona dla mnie znaczy.

Alzheimer to taka „niewidzialna” choroba, która odbiera nam bliskich kawałek po kawałku, powodując, że stają się ludźmi, których nie znaliśmy do tej pory. Demencja odbiera naszym bliskim tożsamość, zmienia ich, ponieważ zmienia ich postrzeganie świata. Najtrudniejsze w towarzyszeniu choremu na alzheimera jest pogodzenie się z tym i zaakceptowanie rzeczywistości. Dzisiaj jestem już gotowa do dzielenia się swoimi doświadczeniami z innymi. Bardzo bym chciała, aby demencja przestała być „niewidzialną chorobą”, a zmagające się z nią osoby i ich opiekunowie mieli możliwość otwartego mówienia o swoim życiu- bez wykluczeni i stygmatyzacji.

Oto moje życie z alzheimerem, z którym zmaga się moja mama, a ja staram się jej w tym towarzyszyć.